لیلا جدیدی

این تنها مردم ایران که 35 سال تحت جنگ افروزی، بحران و سرکوب رژیم جمهوری اسلامی زیسته اند، نیستند که به حرفهای بی مقدار روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل پوزخند زدند. آقای دیوید کامرون هم یکروز پس از دیدار با وی و شنیدن همین ادعاها، ضمن سخنان خود در این مجمع واکنشی مشابه نشان داده است.

روحانی وقیحانه مدعی شد: «در حالیکه بعضی از کشورهای پیرامونی ایران دستخوش جنگ‌ و ناآرامی هستند، ایران سرزمین امنیت، ثبات و آرامش است.»

وی همچنین گفت که جنگیدن علیه «افراط و خشونت» – شیوه ای که رژیم او برای خاموش کردن مردم ایران با تمام توان بکار می برد – بهتر است به «کاردان»، یعنی جمهوری اسلامی سپرده شود.

روحانی به طور بلاهت باری تهدید و تشویق کرد که چنانچه هر چه زود تر در باره مساله هسته ای به «موفقیت کامل دست یابیم»، فضای کاملا متفاوتی به‌ لحاظ همکاریهای منطقه ‌ای و جهانی به وجود خواهد آمد» و «در سایه آن، امکان تمرکز بر حل مسایل مهم منطقه از جمله مساله بسیار مهم مبارزه با خشونت و افراطی ‌گری در منطقه فراهم خواهد شد.»

اما، دیوید کامرون با سخنرانی خود جایگاه واقعی رژیم را به خوبی تصویر کرد. وی جمهوری اسلامی را «بخشی از مشکل» برای حل بحران منطقه خواند و تاکید کرد که رژیم باید در اعمالش از جمله حمایت از گروه ‌های تروریستی، برنامه هسته ‌ای‌ و رفتار با مردمش تغییر ایجاد کند.

شاید آقای روحانی نمی دانست وقتی از ثبات در ایران حرف می زند، همه جهان به «رفتار با مردمش» آگاه هستند. شاید هم نمی دانست وقتی در خفا پیشنهاد معامله برای ایجاد ثبات در عراق و سوریه را می دهد، نخست وزیر انگلیس در جمع و به طور علنی آمادگی رژیم برای «ماموریت» را اعلام می کند. او اما حتما این را باید می دانست که رژیم در موقعیت تضعیف شده ای قرار دارد و می بایست کمتر در قول و قراردادن و پرت و پلا گویی دست و دل بازی کند.

نتیجه آنکه در بازگشت هم چماق منتظر وی است. از همان اولین ساعات سر و صدای همریشان وی در داخل کشور بلند شده است. یک نمونه آنکه پاسدار اسماعیل کوثری، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس است که دیدارهای روحانی و ظریف را «خودسرانه و مخالف فرمایش رهبر» خواند.

از سوی دیگر، سیل تهاجمات به سوی انگلیس هم آغاز شده است. از جمله آنکه منصور حقیقت پور، نایب رییس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی گفت: «اظهارات کامرون باعث می شود که دولت انگلیس با قهر انقلابی دولت و مجلس و مردم جمهوری اسلامی مواجه شود.»

دروغها، نقش بازی کردنها، قول دادنها و قرار گذاشتنهای روحانی بی مصرف ماند. حتی وقتی ام القرا را هم زیر سوال برد و گفت «طرح مساله سلطه ایران بر کشورهای مسلمان منطقه، افسانه ‌ای بیش نیست» و آن را پروژه » ایران هراسی» خواند.